“Meneer, kan ik even met u praten?” Bedeesd stapt de jongen het kantoor in, waarin ik mijn administratie poog weg te werken. Mijn leerlingen weten dat mijn deur, waar die zich in het gebouw ook bevindt, altijd voor hen openstaat. Ik scan het gezicht van de jongen. Hij worstelt. “Natuurlijk kan dat. Neem plaats.” Ik wijs naar de stoel tegenover mij, waar hij voorzichtig op gaat zitten.

“Ik zit met iets,” begint hij stamelend, zijn blik naar de grond gericht. “Nou, kijk. Het is heel raar misschien.”

“Niets is raar.” 

“Goed. Ik ga het nu voor het eerst hardop zeggen. Dus sorry als het niet lekker uit mijn mond komt. Ik ben…” Er valt een stilte en de jongen neemt een hap lucht. “Goed. Nu dan. Ik ben verliefd… Ik bedoel… Ik heb gevoelens voor… Nou ja, ik vind Niels* dus leuk. Als in… U weet wel.” 

Zo gaat het bij mij op school, een vmbo in Rotterdam. De meeste leerlingen voelen zich veilig genoeg om bij een docent of bij hun mentor uit de kast te komen. Daarnaast zijn er ook leerlingen die in de klas verteld hebben dat ze op hetzelfde geslacht vallen. Dat is hun eigen keuze, want verder gaat het natuurlijk niemand wat aan. Niemand mag beslissen over iets dat zo persoonlijk is. Een leerling moet ook de keuze hebben om het niet te vertellen. Die keuze moet door iedereen, professionals, volwassenen en medeleerlingen, gerespecteerd worden. 

Het NRC schreef afgelopen weekend over een middelbare school in Gorinchem, de Gomarus, die dit blijkbaar niet respecteert. Het gevolg is duidelijk: de veiligheid van de leerling komt in gevaar. Laat dat nou net één van de basisvoorwaarden zijn om tot leren te komen. Als je al gepest wordt door medeleerlingen, krijg je bovendien nog een klap: jouw eigen school blijkt niet te vertrouwen. Waar de zorgcoördinator in het bewuste artikel de deur op slot doet – zodat de leerling nergens heen kan – zo gaat er nog iets op slot: de leerling zelf. Probeer dat slot daarna nog maar eens open te krijgen. Mogelijk blijft zij of hij (of alles wat ertussenin zit) een leven lang op zoek naar de sleutel. Op die manier wordt een zorgcoördinator toch vooral een ‘zorgencoördinator’: iemand die meer brokken maakt, dan zorg draagt voor zijn of haar leerlingen. Dat is stuitend. Het roept ook meteen de vraag op hoe het op die school gesteld is met de (door de overheid verplichte) aandacht voor seksuele diversiteit. 

Er wordt nu door de Tweede Kamer verontwaardigd gereageerd. Dat gebeurde eerder ook al bij uitspraken van onderwijsminister Arie Slob. Toen bleef het bij wat slappe excuses. Maar het is nu tijd om actie te ondernemen. PvdA-kamerlid Attje Kuiken pleit voor een herziening van artikel 23 van de Grondwet, dat de vrijheid van onderwijs regelt. Het is een schande voor een land als Nederland, dat op 1 april het 20-jarig jubileum van de openstelling van het burgerlijk huwelijk viert, dat dit nog niet is gebeurd. Iedere school in Nederland moet veilig zijn voor álle leerlingen. Ongeacht gender, geaardheid of geloofsovertuiging. Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap kan niet alleen op het gebied van kansengelijkheid aan de slag, maar ook op het gebied van seksuele diversiteit. En wel snel! 

Vincent van Loon is docent op een middelbare school en vrijwilliger bij Dordrecht Pride. 

* verzonnen naam